Wyjaśnienie i część pierwsza Story, czyli zwariowanej, niekończącej się krakowsko - łódzkiej opowieści

Jako, że głowy kipią nam od pomysłów, kolejnym motywem naszego bloga, będzie zwariowana historia, którą będziemy pisać naprzemiennie, obserwując przy okazji co z tego wychodzi. Nasze bohaterki mieszkają w Krakowie i Łodzi, a ich losy splotą się wkrótce w niezwykłych okolicznościach... Istny galimatias i kogel-mogel! Zapraszamy do lektury! ;)

STORY, cz. 1

pisze: Justyna

Okulary zsuwały się jej na czubek nosa tworząc efekt podejrzliwego wzroku babci. A ona wpatrywała się w okno czatu, gdzie literki tworzyły tę emocjonalnie zabójczą wiadomość. Nie, musi przestać. To ją kiedyś wykończy. 

Wibracje telefonu wyrwały ją z transu. "Pamiętaj. Jutro o 12." "Pamiętam" - pomyślała i przeciągnęła się ziewając. Brutalna w słowach i melodii piosenka, której dźwięki wydobywały się z głośnika wprawiły ją na powrót w wyśmienity humor, pomyślała, że ma w dupie to czego przed chwilą nie miała i udała się na spoczynek, zastanawiając się jaką niespodziankę na dziś przygotował jej Morfeusz. Otulając się szczelnie kołdrą pomyślała, że ostatniej nocy nie dokończył on naprawy zlewu w swoich zielonych, roboczych ogrodniczkach i w myślach podała mu klucz lubieżnie spoglądając na jego bicepsy wyglądające zza zielonych, robotniczych szelek. 

Przeszywający na wskroś dźwięk domofonu wdarł się z impetem do jej snu o grasujących po domu chochlikach. Dość przerażającego, nawiasem mówiąc. Pomyślała, że tym razem powinna wybaczyć listonoszowi. Zwlekła się z łóżka i przysypiając stała w drzwiach, jedną ręką przyciskając wciąż guzik z kluczykiem.

- Czy Pan zawsze musi tu być tak wcześnie? - rzekła, nadając swojemu głosowi ton żartobliwej pretensji.

- Ach, cudeńko, to dlatego, że nie mogę się doczekać, kiedy Panią znów zobacz! - rzekł uprzejmie spocony jegomość, a ona patrząc na jego świecącą łysinę, zastanawiała się jak dba się o taki przybytek - myje szamponem, mydłem? smaruje kremem? - Listy złociutka dla Pani! 

Wśród pliku rachunków dojrzała niebieską kopertę. "Jest" - pomyślała.

- A to to pewnie od jakiegoś wielbiciela - wdarł się w strumień jej myśli poczciwy pracownik poczty polskiej.  

Zrobiła słodkie oczy, podziękowała i życząc uprzejmie miłego dnia subtelnie odprawiła jegomościa pod drzwi sąsiadki. 

"Jest! Jest, jest, jest. Yes, yes, yes. Yes, że jest." -wytłumaczyła sobie i radowała się w myślach, przecinając kopertę swoim profesjonalnym nożykiem do papieru. 

Zegar z kościelnej wieży wybił dziewiątą. Za trzy godziny będzie przemierzać stare miasto, stukając miarowo swoimi najnowszymi obcasami marki Hego's.

"Matrioszkowe obcasy właściwie nadają się tylko do ozdobienia półki w garderobie" - pomyślała spoglądając na swoje obuwie i poczuła się głupio, że je założyła. Za bardzo się wyróżniają. Trzeba porzucić tę pasję kupowania oryginalnych dodatków na rzecz bardziej stonowanego odzienia, które przystoi kobietom w jej wieku. A w jakim właściwie ona jest wieku? 24 lata. No właśnie. Więc, chyba jeszcze można pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa, zanim przywdzieje się te babcine garsonki - myślała, a na myśli miała stroje a'la urzędniczka państwowa. Jej styl ubioru ciągle ewoluuował i dużo czasu poświęcała na kontemplację tego tematu, ale ostatecznie nigdy nie mogła zdecydować, czy lepiej być ponętnie elegancką, frywolnie zalotną czy też może poprawnie niepoprawną. Jej dywagacje przerwało przybycie Zuzanny.